15 Temmuz itibari ile kendi çapımda günlük telaşemin getirdiği yorgunluktan şikayet ediyor, Girvak için düzenlediğim motivasyon videomu yetiştiremiyor ve o anın verdiği rehavetle her şey üzerime geliyordu. Bir an evvel motivasyon videomu bitirmeye çalışıp aynı zamanda 3D printer ile hazırlamamız gereken çerçevelerin bitmesini beklerken elektriğin ani kesilmesi sonucu saatlerdir uğraştığım videomun yok oluşuna mı yoksa 3D’nin yanışına mı sinirlendim bilmem. Tam o anda motivasyon videosunun ertelenmesi müjdesini İsmet’ten aldığımda ağlamakla gülmek arasındaki heyecanı yaşadım. Lakin yinede gün içinde bitirmek zorundaydım videoyu, hafta sonu tanıtım yoğun olacaktı ve vakit ayıramayacaktım.
Tekrar videoya girişmişken Innocampus’e gelen Yasin ve Rasim’in ısrarı üzerine ani bir kararla Şile’ye gider buldum kendimi. Limanda bilmem kaç zaman sonra oturup şarkılar söyleyip gülerken keyfime diyecek yoktu. 23.30 da bineceğimiz shuttle için merkezi bir kafe de bekleme kararı alıp mekan değişikliği yaptık. Bir anda Rojda’dan Tunceli de patlama olduğunu duyunca keyfimin birazı kaçtı (ne de olsa normalitesi buydu cağnım ülkemin). Ölen ve yaralanan yoktu sevinebilirdik. Kalktığımız sırada tam olarak nerede darbe haberi aldık anımsayamıyorum. Shuttle bekleme noktasında iki sevgili arkadaşıma ‘ülke yıkılıyor siz hala mıç mııç’ dediğimi ve Sena’yı ailesinin gelmesini beklerken shuttle’a binmem gerektiği için yalnız bıraktığımızı, ‘karşıdaki büfede beklemesini tembihlediğimi’ hatırlıyorum. Araca bindiğimiz anda herkesin gözünde farklı bir bilinmezlik değişik sorular ve bankadaki paralarını çekip teminat mı yapmalılar yoksa çekmeyip bankaların durumunu mu düşünmeliler gibi yorumlar dönüyordu. Ha o arada ailemden biride beni merak edip ulaşmaya çalıştı. Yurttan çıkmamam gerektiği ile ilgili mesajlar alıyordum. O civarda boğaz köprüsünün kapatıldığı haberi geldi.
Shuttledan inerken ne hissedeceğimi düşünüyordum. Ailemden ayrılıp erasmus+ için para biriktirmek için geldiğim yaz tanıtımının ve alacağım paranın hiç bir anlamı yoktu ILTS’e girebilecek miydim? Yarın sabah uyandığımda ne olacaktı? Bir daha ailemi görebilecek miydim? Acaba uyuyor muydular olanlardan haberdar mıydılar orada tanklar var mıydı?
Ne için korkmalıydım bilmiyorum. Kampüse ulaştığımız sırada insanlar bankamatiklere para çekmeye gidiyor bir kısmı acele ile yiyecek almaya gidiyor ve aldığım haberler benzinlikte benzin için kuyruk olması yanı sıra denizin içinde bir geminin hareket ettiği idi.Ülkemizin selası okunuyor imamlar fetva veriyorlardı.
Durum içerisinde söylenecek en komik şey:
Askeri hava birliği hemen okulumuzun yanında olması ürperticiydi. Kendi askerimizden mi korkmalı mıydım?
Çevremdeki insanların askeriyenin okulumuza destek çıkacağını bize zarar gelmesinin mümkün olmayacağını Şile’de olunabilecek en güvenli bölgede olduğumuzu ve ailemin Gümüşhane’de olması itibari ile üzülmemi gerektirecek bir şeyin asla olmayacağının teminatını verdiklerini hatırlıyorum.
Sonrası kaos.Ülkemiz 20 yıl geriye gidecek miydi? Bir takım insanlar sevinirken bazılarında korku dolu gözlerle tek yapabildiğimiz bir arada bulunabilmek birbirimize sarılmak ve tv’de konuşulanlara inanmaktı. Öyle de yaptık.
Kendimden çok sevdiğim ülkemin Türk askerinin bu girişimde bulunmasıyla Türk askerini ve kendi ülkemi mi sevmemeliydim? yoksa nasıl olur da Türk askerinin kendi ülkesini sevmeyeceğini mi düşünmeliydim? Ya bu görüntüler?
Bir daha aynı sabaha uyanabilecek miydik? Uyandık, boğazı kesilerek öldürülen Türk Askerinin resmiyle uyandık. Korku dolu 15 yaşındaki kızının asker abisinden onu öldürmemesini söylediğini anlatan babanın sesiyle uyandık. Ülke yönetimin çılgınlarca insanları sokağa davet edişleriyle uyandık. Çok yüksek rütbeli insanların nerede olduğunu bilmeyen ve çağrılarına kulak asıp sıfır mantıkla meydanlara inen insanların fotoğraflarıyla uyandık. 90 Ölü bilmem kaç milyon yaralıyla uyandık. Askere söven lanet eden linç eden insanların sesleriyle uyandık. Asker kardeşini omuzun altında sakinleştirmeye çalışan polisimizin videosuyla uyandık. Darbe bildirisini silah zoruyla TRT’den naklen duyuran spikerin açıklamasıyla uyandık.
Ama uyandık.
Ve bence:
Genel olarak halk:
İçimizde darbe ile demokrasi geleceğine inanan insanlarla yaşamaya devam etmek zorundayız.Bizi kendi evlatları gibi seven Sayın Rektör’üm Şirin Tekinay’ın izniyle tanıtım tarihinde bir ilk yaşayarak hafta sonu için iptali doğrultusunda verdiği haberle günümü biraz daha kendime ayıracak olup , motivasyon videomu hazırlamaya devam etmeliyim. Saati gelince Innocampus’te bulunmalıyım. Bir de hayattaki tek tutunağım Babaannemin köyde telefonunu çeken bir bölgeye götürdüğünde telefonuma gelecek olan ‘aradığınız aboneye şu anda ulaşabilirsiniz’ mesajı ile onu aramalı ve onun sevgi dolu sesini duymalıyım.
Sevgiyle kalın.
İletişim: Twitter
rosetim 